കാലത്തിനൊപ്പം!

കാലത്തോട് ഞാൻ ചോദിച്ചു:

“ഒന്ന് നിൽകാമോ? ഇന്നലെ വരെ ഒന്ന് പോകാൻ…”

മറുപടി ഉടൻ വന്നു:

“പറ്റില്ല!”

പിന്നെ കാലം ഒന്ന് ചിരിച്ചു. എന്നിട്ട് മെല്ലെ എന്നോട് ചോദിച്ചു:

“ഞാൻ വന്നാലും, നിങ്ങൾക്  രണ്ടുപേർക്കും പോകാൻ കഴിയുമോ?!”

ഞാൻ നിശ്ശബ്ദനായി.

ഫോൺ എടുത്ത് അവളെ വിളിച്ചു:

“പോട്ടെ, ക്ഷമിക്ക്.  പെട്ടെന്ന്.., അറിയാതെ.., അത്.., അത് പോട്ടെ.. ഞാൻ അങ്ങോട്ട് വരട്ടെ?! നമുക്ക് ഒന്ന് ബീച്ചിൽ പോയാലോ..”

അവളുടെ മറുപടി ആ നിശ്വാസത്തിൽ ഞാൻ അറിഞ്ഞു!

ഞാൻ കാലത്തോട് പറഞ്ഞു:

“കൂടെ ഞാനും, അല്ല ഞങ്ങളും ഉണ്ട്. നമുക്ക് മുന്നോട്ട് തന്നെ പോകാം..!”

ബീച്ചിൽ നല്ല തിരക്ക്.

തിരകൾ ശാന്തമായിരിക്കുന്നു.

“നിന്‍റെ കവിളും ദൂരെ അസ്തമയ സൂര്യനും..”

“അയ്യേ പൈങ്കിളി, പൈങ്കിളി!” അവള്‍ എന്‍റെ കയ്യില്‍ നുള്ളി!

പൈങ്കിളി മുഴുവനാക്കാതെ ഞാന്‍ നിർത്തി!!

അവളുടെ കയ്യിൽ തൊട്ടു കിടക്കുമ്പോൾ, ശരിക്കും ഒരു സുഖമാണ്! വല്ലാത്ത ഒരു ധൈര്യവും!

കാലം എന്നോട് വീണ്ടും പറഞ്ഞു:

“നിനക്ക് അല്ല, നിങ്ങൾക് പിന്നോട്ട് പോകാൻ കഴിയില്ല. മുന്നോട്ടു മാത്രം. അതുകൊണ്ട് നീ എഴുന്നേൽക്കൂ..”

ഞാൻ കണ്ണുകൾ തുറന്നു.

ബീച്ചിൽ തിരക്ക് കൂടിയിരിക്കുന്നു: ഇത്ര രാത്രിയിലും!!

തിരക്കിലൂടെ അയാൾ തനിയേ നടന്നു..;  കാലത്തിനൊപ്പം പോകാൻ!

---

Photo by Patrick Fore on Unsplash

വലിയവരും ചെറിയവരും! (കുഞ്ഞുകഥ)

“എടീ, ഏട്ടന് കൊടുത്തിട്ടു വേണം നീ എടുക്കാൻ!”

അവളുടെ ഉച്ചത്തിലുള്ള ശബ്ദം കേട്ടാണ് ഞാന്‍ ഉണർന്നത്!

അവൾ അവിടെ നിര്‍ത്തിയില്ല!

Read More at : https://www.facebook.com/groups/nallezhuth/permalink/5792747157474390/

---

ചിരി!

മുന്നിൽ ഇരുന്ന ആൾ കഴിച്ചു കഴിഞ്ഞു പോയി. പ്ലേറ്റിൽ ഒരു മുഴുവൻ വടയും ഒരു മുറിയും ബാക്കി! ചുറ്റും നോക്കി. ഇല്ല, ആരും ശ്രദ്ധിക്കുന്നില്ല. മെല്ലെ പ്ലേറ്റ് എൻ്റെ അടുത്തേക്ക് നീക്കി. ഒന്നും അറിയാത്ത പോലെ വട കഴിച്ചു. മെല്ലെ പ്ലേറ്റ് മുന്നിലേക്ക് നീക്കി വച്ചു.

മെല്ലെ എണീറ്റ് കൈ കഴുകി തിരിച്ചു വന്നപ്പോൾ, വെയിറ്റർ വച്ചു പോയ ബിൽ നോക്കി ഞാൻ ഞെട്ടി. രണ്ടു വടയുടെ ബിൽ!

ഒന്നുമില്ലാത്ത കീശയിൽ എന്തോ ഉണ്ടാകും എന്നപോലെ ഞാൻ പരതി; വെറുതെ കുപ്പായത്തിൻ്റെ അവിടെയും ഇവിടെയുമൊക്കെ പിന്നെയും തപ്പി നോക്കി!

എണീറ്റ് ഒടിയാലോ! ഞാൻ ചുറ്റും നോക്കി. വെയിറ്റർ എന്നെ തന്നെ തുറിച്ചു നോക്കി നിൽക്കുന്നു. രക്ഷയില്ല! കാലു പിടിച്ചാലോ….

അതാ, വെയിറ്റർ എൻ്റെ അടുത്തേക്ക് വരുന്നു. തല കുനിച്ച് ഞാൻ ഇരുന്നു. അയാൾ പോയി കഴിഞ്ഞു പതുക്കെ തല ഉയർത്താതെ ഞാൻ നോക്കി.

അയാൾ പ്ലേറ്റ് എടുത്തുകൊണ്ട് പോയിരിക്കുന്നു. എവിടെ ആ ബിൽ? അതും ഇല്ല.

ഞാൻ തല ഉയർത്തി ചുറ്റും നോക്കി. വെയിറ്റർ അപ്പോഴും എന്നെ തന്നെ നോക്കുന്നു; ഒരു ചെറിയ ചിരിയോടെ എന്നോട്  പൊയ്ക്കോ എന്ന് പറയുന്നു!

ചിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു പരാജയപ്പെട്ട് , ഞാൻ എണീറ്റ് പുറത്തേക്ക് നടന്നു; അടുത്ത ചിരിയുടെ വഴിയും തേടി!

---

Photo by Nick Fewings on Unsplash

Pruning!

I pruned most of the branches ( all 🙂  ) of the Bougainvillea.

My wife felt so sad…almost cried…

I told her, in 3 weeks, you will cry in ecstasy. Not sure whether it gives any relief to her today!

I said sorry to the Bougainvillea. Not sure whether it understands me today!

But, I could see….my wife was crying in ecstasy looking at those light- green lovely baby leaves…!

“What are you dreaming after cutting down and killing my Bougainvillea”

She was furious!

Time for a toilet break! 😉

---

കറുപ്പും വെളുപ്പും (zeptory)

കറുത്ത ചെക്കനും പെണ്ണും.

ശരിക്കും കറുത്തിട്ടാണ് നിറം!
അവർ സ്നേഹിക്കുന്നവർ.

കണ്ണിൽ കണ്ണിൽ നോക്കി, അവർ ചിരിച്ചു; വെളുത്ത ചിരി!

---

zeptory: A new word created for a very very small story, but sows a thought-provoking seed!

Zepto =10⁻²¹

There are other zeptories from pebbles here

Just a Pen!

He could not find one.

So many here and there, but nowhere to be found when needed! Many of them are still new. Never utilized any of them to the best!

A few years back he had  just the one, only that one pen. It was always available; he used it to the best, refilled on time and valued it the most!

Search is on!

He tried most of the ‘probable’ places . Even the most common red one is also missing! “Where did I keep it?”

I must keep just one always here! He planned!

Search continues, at least for that red one!

---

Picture : Designed in Canva

പ്രസംഗം.

പ്രസംഗത്തിൻ്റെ ചൂടിൽ അയാൾ അറിയാതെ കയ്യടിച്ചു പോയി. തൊട്ടടുത്ത് ഒരു ഭാവഭേദവും കൂടാതെ ഇരുന്ന വൃദ്ധനെ കണ്ടപ്പോൾ അത്ഭുതം തോന്നി.

“എന്താ ഇത്രേം സാമൂഹിക പ്രാധാന്യവും ആവേശം ഉണ്ടാക്കുന്നതും ആയ പ്രസംഗം കേട്ടിട്ട് ഒന്നും തോന്നുന്നില്ലേ…?”

“ഉണ്ട്, തോന്നുന്നുണ്ട്!”

“പിന്നെന്താ ഒരു ഭാവഭേദവും ഇല്ലാതെ ഇരുന്നത്?”

“ആലോചിച്ചു ഇരുന്നു പോയതാ…!”

“എന്ത്?”

“പറഞ്ഞു പറഞ്ഞു തേഞ്ഞ വാക്കുകൾ ഇപ്പോഴും ആവേശം ഉണ്ടാക്കുന്നുണ്ടല്ലോ എന്ന സത്യം കാണുമ്പോൾ…., നമ്മളൊക്കെ എങ്ങോട്ടാ ഇനി പോകുന്നത് എന്ന് ആലോചിച്ചിരുന്നു പോയതാ മോനെ…..”

ചുറ്റും ആർപ്പുവിളികളും കയ്യടികളും ഉയർന്നു. അടുത്ത ആവേശം ഉണർന്നു!

അയാൾ ആലോചനയിൽ ആയിരുന്നു!

**********

തുട്ടുകൾ.

പണ്ട് എപ്പോഴോ എഴുതിയതാണ്. അതുകൊണ്ടെന്താ, തുട്ടുകൾ അന്നും ഇന്നും വിലയേറിയത് തന്നെ!

***

അവൻ എൻ്റെ അടുത്തേക്ക് വരുമോ? അയാൾ  പോക്കറ്റിൽ ആഴത്തിൽ പരതി. ബസിനു കൊടുക്കാൻ ഉള്ളതെ കാണൂ. അവൻ അപ്പോഴും  ആൾക്കാരുടെ ഇടയിലൂടെ കുഞ്ഞു ചക്രങ്ങൾ മുരണ്ടു കറങ്ങുന്ന പലകയിൽ ഇഴഞ്ഞു നീങ്ങി, ഒരാളിൽ നിന്നും മറ്റൊരാളിലേക്ക്!  എൻ്റെ അടുത്തേക്ക് തന്നെ വരും!അയാൾക്ക് അങ്കലാപ്പ് കൂടി.

വിരലുകൾ തട്ടിക്കളിച്ച തുട്ടുകളിൽ ചെറുതൊന്നെടുത്തു; തയ്യാറെടുത്തു..!അവൻ്റെ വരവിനായി കാത്തു!ബസ്സ് കാത്ത് ആൾക്കാർ ഏറെ, കൂടെ അവൻ്റെ ചക്രപലകയും!പലകയോട് പിടിപ്പിച്ചിട്ടുള്ള ആ പൊട്ടിയ പ്ലാസ്റ്റിക് മഗ്ഗിൽ ആണ് അവൻ്റെ ഇന്നത്തെ സമ്പാദ്യം!!

തിരക്കിൽ എന്നെ വിട്ടു പോയോ…അയാൾക്ക് ഒരാശ്വാസം തോന്നി…!
കൈവെള്ളയിലും തുട്ടിലും വിയർപ്പ് പടർന്നു തുടങ്ങി.അവൻ എവിടെ പോയി.
അവൻ്റെ രാത്രികൾ… , അവൻ്റെ അമ്മ…, അവൻ്റെ ദിനങ്ങൾ…, വെറുതെ അതൊക്കെ മനസ്സിലേക്ക്…

അമ്മ? ഓ,  അമ്മക്കുള്ള കാശ് അയച്ചില്ല! മറന്നതല്ല!!!

ആലോചനകൾ കൂടിപ്പോയി?ബസ്സ് വന്നിട്ട്, അതാ വിട്ടു കഴിഞ്ഞു! അവനും അതിൽ!
കൈയിലെ തുട്ട് എറിഞ്ഞാലോ…വിട്ടു പോകാതെ അത് വിയർപ്പിൽ അലിഞ്ഞു കയ്യിൽ തന്നെ ഇരുന്നു….

അടുത്ത ബസ്സ് വരുന്നതും കാത്തു അയാൾ നിന്നു; ഇപ്പൊ വന്ന കുറേ പേരും…!

***

കഥ അങ്ങനെ കാത്തുനിൽപിൽ എഴുതി നിർത്തി.

മുരണ്ടു കറങ്ങുന്ന ചക്രങ്ങളും , വിയർപ്പ് നിറഞ്ഞ ഒരു തുട്ടും എന്നെ അപ്പോഴും അലട്ടികൊണ്ടിരുന്നൂ; മനസ്സ്, പോയ ആ ബസ്സിലും, കാത്തുനിൽപ്പിൻ്റെ ആ ബസ്റ്റോപ്പിലും!

വിയർപ്പ് പുരണ്ട പേന ഞാൻ താഴെ വെച്ചു……..

======

അന്വേഷണം.

അന്യോന്യം അറിഞ്ഞു, അന്യോന്യം പിരിഞ്ഞു. അവളുടെ ചിരിയോട് അവൻ്റെ മൗനം ചോദിച്ചു “നീ എന്നെ അറിഞ്ഞു അല്ലേ?”

അപ്പോഴും  മായാത്ത ആ ചിരിയോട്, അവൻ്റെ മൗനം പറഞ്ഞു

” നിൻ്റെ അന്വേഷണം ഇന്ന് തീരുന്നു.”

വഴികൾ രണ്ടെന്ന ഭാവത്തിൽ ചിരിയും മൗനവും പിരിയുമ്പോൾ,
“ആയിരം കുറ്റവാളികൾ രക്ഷപ്പെട്ടാലും ഒരു നിരപരാധി പോലും ശിക്ഷിക്കപ്പെടാൻ പാടില്ല.”  കോടതി വരാന്തയിൽ  കേട്ട  ആ വാചകം അയാളുടെ മൗനത്തോട് ചോദിച്ചു.

“എവിടേ തെളിവുകൾ?”

അയാളുടെ മൗനം പറഞ്ഞു
“എൻ്റെ അന്വേഷണം ഇവിടെ തുടങ്ങുന്നു!”

**********

മുന്നേ പോയ ചങ്ങാതി.

അവനു എന്നെയോ, എന്നെ അവനോ അറിയാൻ ആവുന്നതിനും മുമ്പേ, അവൻ മുന്നേ നടന്നു!

ഒരിക്കൽ കൂടി അവനൊപ്പം ചതുരംഗം കളിച്ചു തോൽക്കാൻ മോഹമുണ്ടെങ്കിലും, സത്യം തിരിച്ചറിഞ്ഞു ഞാൻ പിമ്പേ യാത്ര തുടരുന്നു.

തർക്കങ്ങളും വിയോജിപ്പുകളും ആവണം അവനോടു അടുക്കാൻ കാരണമായതെങ്കിലും, പലപ്പോഴും ഞാൻ അകലെയാണെന്നു ഞാൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു; അവന്റെ ചിന്തകളും വ്യാപാരങ്ങളും മറ്റേതോ തലത്തിലായിരുന്നു!

ശരികളുടെയും തെറ്റുകളുടെയും ഇടയിലൂടെ അവൻ സഞ്ചരിക്കാൻ തുടങ്ങിയതെപ്പോഴാണ്? അതോ അതെല്ലാം, കാഴ്ചക്കാരുടെ കാഴ്ചമങ്ങലിന്റെ പരിണാമമോ? എങ്കിലും അവന്റെ കാഴ്ചകളിൽ ഒരു നനുത്ത സ്നേഹത്തിന്റെ തിളക്കം എപ്പോഴും ഞാൻ കണ്ടിരുന്നു!

അവന്റെ പാതകളിൽ പലപ്പോഴും എന്റെ വിചാരവീചികൾക്കു സ്ഥാനമുണ്ടായിരുന്നില്ല! ഒടുവിൽ അവൻ മുന്നേ നടന്നു പോയപ്പോഴും, ഞാൻ ഒരു നോക്കുകുത്തിയായി ആ ആശുപത്രി മുറ്റത്തു അവനെ നോക്കി നിന്നു; ഉടയാത്ത ആ കറുത്ത ഹെൽമറ്റിന്റെ അടർന്ന വാതിലിലൂടെ..!

“പപ്പാ, ഞങ്ങടെ ന്യൂ ഇയർ ഡെക്കറേഷൻസ് റെഡി! ഇതെന്താ ഇത്ര എഴുതാൻ? വാ, വന്നു നോക്കിയേ..”

എന്റെ വഴികൾ തുടരുന്നു! അവന്റെ വഴികളിലെ കാഴ്ചകളിലേക്ക് അറിഞ്ഞും അറിയാതെയും നോട്ടങ്ങളെറിഞ്ഞു ഞാൻ തുടരുന്നു…

---

pic : pixbay free to use. (https://pixabay.com/photos/light-darkness-forest-man-trees-3151723/)

കാറും സൈക്കിളും!

“അച്ഛനെ പഠിപ്പിച്ച സാറാ…”
രാജീവിന് വർഷങ്ങൾക്കു ശേഷം സാറിനെ കണ്ട സന്തോഷം കുറെ ഏറെ ആയിരുന്നു.

കുട്ടൻ അപ്പോഴും മിണ്ടാതെ എന്തോ ആലോചിക്കുന്നത് കണ്ട് അയാൾ ചോദിച്ചു
“എന്താ മോനെ, എന്താ ഒരു ആലോചന?”

“അച്ഛനെ പഠിപ്പിച്ച സാറിന് അച്ഛനെക്കാളും അറിവ് ഉണ്ട് അല്ലെ അച്ഛാ?”
“പിന്നെ തീർച്ച. ആ സാറു ഒത്തിരി അറിവും സ്നേഹവും ഉള്ള ആളാണ്.”
“പിന്നെന്താ കാർ ഇല്ലാത്തതു?”
“എന്ത്?” രാജീവിന് ഒന്നും മനസ്സിലായില്ല!

“നമുക്ക് വല്യ കാർ ഉണ്ട്. വല്യ അറിവുള്ള ആ സാറിനു എന്താ സൈക്കിൾ മാത്രം?”
കുട്ടന്റെ കുഞ്ഞു കണ്ണുകളിൽ വല്ലാത്ത ഒരു ആശ്ചര്യം!
“അത്…?”
രാജീവ് കാർ ഒരു നിമിഷം നിർത്തി; പിന്നെ കാർ സ്റ്റാർട്ട് ചെയ്തു.

“നീ ആ പാടം കണ്ടോ, അവിടെയാണ് അച്ഛൻ കളിച്ചു നടന്നിട്ടുള്ളത്…..”
കുട്ടൻ മറ്റു കാഴ്ചകളിലേക്ക് യാത്ര തുടർന്നു!

അയാളുടെ മനസ്സിൽ ഗോപി മാഷിന്റെ തുരുമ്പിച്ച സൈക്കിൾ അപ്പോഴും ബെല്ലടിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു!

---

ഉത്തരങ്ങളുടെ ചോദ്യങ്ങൾ..!

രാത്രിയോട് അയാൾ ചോദിച്ചു – എന്നെ എന്തിനാണ് നീ ഒറ്റയ്ക്ക് ആക്കിയത്?
രാത്രി ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല!
അയാൾ വീണ്ടും ചോദിച്ചു – ഇരുട്ടിനെ എനിക്കിഷ്ടമാണ്. എന്നാലും ഏകാന്തത അത് എനിക്ക് സഹിക്കാൻ കഴിയില്ല. എന്നിട്ടും എന്തിനാണ് എന്നെ നീ ഒറ്റയ്ക്ക് ആക്കിയത്?
രാത്രി നിശ്ശബ്ദതത തുടർന്നു; അയാൾ ഇരുട്ടിൽ ഏകാന്തതയും!

അയാൾ അയാളോട് തന്നെ ചോദിച്ചു – ഞാൻ എങ്ങനെ ഒറ്റയ്ക്ക് ആയിപ്പോയി?
അയാൾ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല!
അയാൾ പിന്നെയും ചോദിച്ചു – ഏകാന്തത ഇഷ്ടമല്ലെങ്കിലും , എങ്ങിനെ ഞാൻ?
അയാൾ ഇരുട്ടിൽ ഏകാന്തത തുടർന്നു!

ഉത്തരങ്ങൾ പിന്നേം കുറെ ചോദ്യങ്ങൾ ചോദിച്ചു!
സഹികെട്ട് ഒടുവിൽ അയാൾ പറഞ്ഞു;
“ഞാൻ ഇങ്ങനെ ആണ്!”
ഉത്തരങ്ങൾ നിശബ്ദരായി…
ചോദ്യങ്ങളോരോന്നും ഒറ്റയ്ക്കായി!

—————————-

Sparkling Hope. (zeptory)

“I am sorry! Money cannot make her live!” The doctor was hopeless!

He opened his eyes; the air hostess was looking at him with his food.

He saw sparkling hope in her eyes!

He was traveling faster and faster, ahead of the flight!

Reality and hope continued to fight each other!

---

zeptory: A new word created for a very very small story, but sows a thought-provoking seed!

Zepto means 10⁻²¹

pic: google free licensed

പ്രണയവിചാരങ്ങൾ.

കാറ്റിന്റെ നിറമെന്താ…?

അതോ നിറമില്ലേ?

വെളുപ്പ് മറഞ്ഞാണോ കറുപ്പ് ഉണ്ടാവുന്നത്?

അതോ കറുപ്പ് മറഞ്ഞ് വെളുപ്പോ?

അന്തിച്ചുവപ്പ്‌ സന്തോഷം ആണോ? അതോ സങ്കടമോ?

അതോ അതൊക്കെ നമ്മുടെ വിചാരങ്ങളിൽ മാത്രമോ..; ഒക്കെ ഒക്കെ?!

മഴയുടെ മണമെന്താ ?

അത് മണ്ണിന്റെ മണം തന്നെ അല്ലേ?

അതോ മഴയുടെ മണം, അത് മനസിന്റെ വഴികളിൽ ഒഴുകുമ്പോൾ, ഓരോ വഴികളിലും നമ്മുടെ വിചാരങ്ങൾ ചാലിക്കുന്ന ഗന്ധക്കൂട്ടുകളുടേതു മാത്രമോ?

നക്ഷത്രങ്ങൾക്ക് കണ്ണുകൾ ഉണ്ടോ?;

രാത്രികളിൽ മാത്രം പ്രകാശിക്കുന്ന കണ്ണുകൾ …?

അതോ, ആ തിളക്കങ്ങൾ നമ്മുടെ വിചാരങ്ങളിൽ നിന്നും, നമ്മുടെ കണ്ണുകളിലൂടെ പ്രകാശ വേഗത്തിൽ അവിടേക്കു എത്തുന്നതോ?

ശരിക്കും, തിരയും തീരവും തമ്മിൽ സ്നേഹം തന്നെ ആണോ?

അതോ, ഒരിക്കലും ചേരാൻ കഴിയാതെ വിലപിക്കുന്നതോ?

അതോ.., ചേരാൻ കഴിയാത്ത രണ്ടു സത്യങ്ങളോ?

അവിടെയും നമ്മൾ, നമ്മുടെ വിചാരങ്ങളിൽ സൃഷ്ടിക്കുന്ന കണ്ടെത്തലുകൾ, നമ്മുടെ വരകളിലൂടെ മാത്രം, പുതിയ പുതിയ ചിത്രങ്ങളാക്കുന്നതോ?

അല്ല!

അത്, ശരിക്കും, ഒടുങ്ങാത്ത പ്രണയത്തിന്റെ അടങ്ങാത്ത തൃഷ്ണ തന്നെയല്ലേ….!

അതേ.

തിരയും തീരവും പ്രണയത്തിലാണ്, അവർ പ്രണയമാകുന്നു!

അവൾക്ക് എന്നെ ഇഷ്ടമാണ്…;

കാറ്റിന്റെ നിറം പോലെ,

കറുപ്പും വെളുപ്പും പോലെ,

അന്തിച്ചോപ്പിന്റെ സന്തോഷം പോലെ…;

അവൾക്ക് എന്നെ ഇഷ്ടമാണ്..; വല്ലാത്തൊരിഷ്ടം!

ആ ഇഷ്ടത്തിന് മഴയുടെ സുഗന്ധം!

അതെന്നെ നക്ഷത്രങ്ങളുടെ തിളങ്ങുന്ന കണ്ണുകളിലേക്കു പ്രകാശ വേഗത്തിൽ കൊണ്ടുപോകുന്നു…

തിരയും തീരവും പോലെ ഞങ്ങൾ പ്രണയിക്കുന്നു!

പ്രണയം ഞങ്ങളാണ്!

ഞാൻ വിചാരിച്ചു!!

---

 

Profit and loss..!

He screamed at her!
“How foolish you can be? Don’t you know basic maths? We bought it for 100 and you gave it away for 80…!!”

He banged both the hands on the table…poor flower vase..!!
She started picking scattered glass pieces of the flower vase.

“How dare you to ignore me and act as if nothing happened..!”
She stopped and stood drooping! She did not know what to do.

Her brain was benumbed!

“… At least you should know we run this business not for charity. There are 3 to 4 families depending on the profit of this! Stupid..”
His anguish and helplessness were mounting  on 80 – 100 !!
 
She kept the stupidity on her face!!
Her mind was wandering and perplexed on maths of profit and loss. After all it is just 20!
Does it really affect us? But for that boy and family……?

She opened the drawer again….still the boy’s sweat on those coins..!

“Even if you count 100 times, it will be 80 only”
Simon shouted impulsively!!

She quickly closed the drawer; stood drooped!
Simon’s face was still red! She was expecting a slap any moment!

“Hello anyone? Excuse me..!”
Someone at the shop! 
She was about to move…But he stopped her forcefully. 
“You should not come, be here. I will handle the customer” 
Simon went to the customer abruptly…

“Sir, do you have coins for 100”
“No, no coins, please go” Simon was in the same flow!
“Oh ok…I wanted to buy that, which is 70, but only have 100. It’s alright, will get from the next shop” 
“Oh no! I have 30 change!”
“It’s fine, let me try the next shop….!”
The customer walked away quickly.

He was shocked! 
70, 40 and profit of 30…! He banged his head! Again loss…; loss of 30 and 40! He stared at that antique piece helplessly..!

She called the customer running behind him…
“Sir, it was a new arrival and we have an offer of 10% discount”

She packed the item for 63.
63 40 and profit of 23…! He was happy with the new maths of profit and loss!

She stood drooped…
“…still how can you sell it for 80??'” He could not come out of the old profit and loss, yet!

“Rita Rita, I sold it for 120!!”
The boy sounded like a big loudspeaker!
She quickly went to the boy! The boy was jumping with ecstasy….

“…see Rita….I got 120….120…..”

He was floating…and showing the money up high!!

“Rita, I need only 10 for my family today, take this 30 and total I pay 110 for it. But, but, you are giving me this job everyday!! I can, I can sell it…, I can sell…!”
He was gasping, hopeful and confident!

Rita looked at Simon…! Simon was just coming out of his delusion..!
His eyes were deeply in quest!

She looked at the boy’s blue sparkling eyes…the whole sky there!!
She took 20 from the boy and kept a side all the calculations of profit and loss for tomorrow, and…then started picking the remains of the flower vase!

---

pic : created in inkscape manually

Colourful School..!

“Oh Mama, I want to wear a colour dress”

“You cannot wear colour dress to school dear, only uniform. It is pressed and kept on the bed. Go wear”

“Please Mama, just for today….!”

“No, Isha, you cannot. Get ready fast!”

Though disappointed, Isha settled for the uniform. She knew, there was no other choice!

She wondered, why everyday this boring ash coloured stripes, monotonous tie, shabby skirt! Everywhere you look, it is the same boring colours….no variety, no colours! She wanted the school to be colourful!

She decided to ask her class teacher. She almost forgot what she prepared to ask once she saw the teacher! She only remembered the scary stories about the teacher. But  ‘colourful school’  forced her to go anyways! She loved colours so much!

“Ma..’aam…”

“Hi Isha, good afternoon. Have you had your lunch?”

“Ye..s..Maa’ aam…”

“ok…tell me..”

“Ma’..am….that…is…colourful…..school….colourful….”

Both the teacher and Isha were perplexed.

“Ok, Isha, don’t worry…go ahead”

Finally Isha decided and grabbed the courage from staircase rail:

“Ma’am, can I wear a colour dress? At least one day in a week?”

She finished in a jiffy!!!

Silence Prevailed….

Isha was looking at her muddy school shoe!

“We do not want kids to come in clothes based on their wealth!! That will make the school colourful, but, more disappointments in kids and also unwanted competition and comparison. That is one key reason for uniforms in schools….”

Teacher started the ‘class’! 

“…Your family is rich and you can come in fancy clothes. But how about Annie, who is from a very poor family? Such kids will feel sad when they see rich kids coming in expensive colourful dresses. We don’t want to hurt them. So everyone should come in the uniform!”  Teacher was emphatic!

“….so the uniform is free? we paid 2000/- rupees for my uniform…..then…how…” Isha kept her thoughts to herself!

She was walking back to her classroom….

“colour…..colour….!!” She got shocked.. The school is becoming colourful!

Wow….Red, Yellow….!!! The school is becoming colourful!!

Isha ran to Annie in the corridor!! 

“Hey Annie…how come you are in a colour dress??? You are really lucky to wear a colour dress!!! Though it is a cheaper quality, they are colourful….!!! How did your mom allow you to wear it? You know, we are supposed to wear the uniform everyday……”

Isha could not hide her excitement, rather ecstasy…so she continued..

“…you are really looking colourful and bright Annie….you are lucky!! But, how did you manage!!!”

“Isha, I am changing my school..” Annie’s voice was very soft and husky.

“Why?” Isha became more anxious…!

“She is moving to the school near to our home.” Annie’s Mom was with her.

Though Isha had more questions, the class teacher intervened!

“See Ms Rose, Annie is very good in academics. That does not mean that you can shift her without paying the school fee for this year!”

“Tea…cher….please…please help us. We are unable to manage the fee, books,  uniform, shoes and all…with just my daily earning….If her papa was there….” Annie’s mom was not crying, but her eyes were filled….

“Even if I tell them, there is no use. School has its own rule! If you can pay the last term fee, you can complete this year and go.”

Teacher was providing some practical possibilities very intelligently!

“Tea…cher….” 

Annie’s Mom could not talk much. Now she was crying!

Isha could not understand much. But, she realized that Annie and Mom are not really happy!

“You can talk with office staff and let me know. I will try to help!” Finally the teacher found an escape route!

Annie and Mom came back from the office very quickly.

“No, tea..cher..No. They are not willing..! They don’t allow us to go or to write exams, without paying the full fee!! She will lose one full academic year teacher…please….” Annie’s Mom was helpless!

“If the office says a big no…I cannot do much…” 

Teacher managed very well.

Annie and Mom were disappointed and started going back…

“Annie….” Isha called her.

Annie turned back. 

Isha looked at her red shirt and yellow skirt. It was bright and colourful.

Isha was very excited to know and she finally asked!

“In the new school, can you wear colourful dresses?” 

“Yes, everyday…” Annie smiled.

Annie slowly walked away with her Mom…

Isha’s mind was full of a colourful school….

---

The gate is opened..!

Why the gate is not opened? It is only 20 minutes left!!

He bent his fingers restlessly. 

The clock was so lazy. His heart was over-clocking. Dripping sweat!

“Uncle, are you ok?”The little pretty girl was staring at him. 

“Am….i am…..oo k…”

“You are sweating Uncle! Don’t be tensed!”

“Am….i am…..oo k…”
“Close your eyes and look at that beautiful sky”

“Wha…..t…? Close the eyes…? and look at the beauty of the sky…? that too inside the airport….?”He could not resist airing his valid doubt!

“Granny used to tell me whenever I feel sad…That is what I do. It works!”

“m…” He just did respond!

Actually, uncle, if you close your eyes..you can see anything right?”

He looked at her innocence!
“Yes, Granny!”

He could reply so lightly and it lightened her already bright pebbly eyes…!He obliged Granny’s advice!

He closed his eyes!

…Pinky’s nose and hands are attached with narrow white tubes; Life tubes! The colorful display was blinking above her head. Yes, blinking fast! Pinky looks so white in that white hospital dress and bedsheets! No one around?!

“Aravind, I am there, Don’t worry..!” Diya!  Yes, she cannot leave Pinky.Diya will be with her always…around; Life holding strength!!

He could touch Pinky’s tired fingers…He sat near her!She is sleeping, yet singing her favorite rhyme!

He looked at her nose again….then looked up…wow, the sky is so beautiful….deep and infinite! Sparkling Diya, among the stars….caressing Pinky!!
Sweat disappeared; clock and heart running normally.

He was not sleeping, but he fled!

“Uncle, the gate is opened! Let’s go!”

“Oh, yeah, the gate is opened!”

“Thank you, Granny…!”

He bowed to her!

She smiled, waved her hands, and ran towards her Granny!
The flight was ready to take everyone to the destination!

**************************

Photo: Mobile shot in Dec 2019

Cutlets and a Tea!

She was so excited, surprised and so happy to see the lovely nest on the lamp shade at her balcony. That too with 3 cute little eggs!

The day used to be so boring, once he leaves to office. New place, new people and new chapter in life. Flying away from home was not easy, but leaving him alone was tougher!

Now the day is like a gripping suspense drama! Because the eggs are 3 cute little babies now!! Mom is so caring and at times she doesn’t care me at all….

She became more pleasant and engaged. She felt the nature, home, mom and…!

Phone!

Mom!

Papa left us!

She gazed the nest!

Feeding Babies..so carefully! It must be Papa bird!

She was eager to fly back! But he tied her. She felt stranded and crippled!

She gazed the nest through the days..! Babies, mama and papa all fled; the nest remained; empty with full of stories, dreams, hopes ..and…!

Door Bell!

Him…and Mom!

She hugged him, nibbled his ears, and whispered…”Yummy cutlets and a hot tea..ok?”

***

Photo: Shot at my balcony a while ago!

നമ്മൾ വലുതായി കൊണ്ടിരിക്കുന്നു..; അത്ര മാത്രം!

ഉണ്ണിയെ കൈ പിടിച്ചു നടക്കുമ്പോൾ വല്ലാത്ത ഒരു സുഖമാണ്; വല്ലാത്ത ഒരു ധൈര്യമാണ്; അന്നും ഇന്നും! അന്ന് കരുതലിന്റെയും, ഇന്ന് കരുതൽ കിട്ടുന്നതിന്റെയും!

‘കുട്ടികൾ വളരുന്നത് എത്ര വേഗമാ’ , ‘കണ്ണടച്ച് തുറക്കും മുമ്പ് പിള്ളേരങ്ങു വലുതാകും’….എന്നൊക്കെ ആൾകാർ പറയുന്നത് എന്താണാവോ?! കഴിഞ്ഞു പോയ വർഷങ്ങളൊക്കെ ഞാൻ കാണു നിറയെ കണ്ടത് തന്നെ!

സ്കൂളിൽ നിന്ന് ഓടിക്കിതച്ചു വരും, വന്നാലുടൻ “തിന്നാനെന്താമ്മേ’ എന്നും ചോദിച്ചു അടുക്കളയിലേക്കു വരും! ഒരുമിച്ചു ഒരു കടുംകാപ്പി* അതൊരു രസമായിരുന്നു. അപ്പോഴാണ് സ്കൂളിലെയും വീട്ടിലെയും ഒരു ദിവസത്തെ കഥ മുഴുവൻ ചർച്ച ചെയ്യുന്നത്! എന്നാലും എന്റെ കാപ്പി തീരും മുമ്പ് അവൻ കളിക്കാൻ ഓടിയിരിക്കും…!

ഇന്നും ഫോണിൽ എന്റെ കഥ മുഴുവൻ തീരും മുമ്പ് അവൻ ഓടും! അന്നത്തെ അതെ തിരക്ക് ഇന്നും ഉണ്ടവന്.

പഴയ ആൽബത്തിൽ അപ്പൂപ്പനോടും അമ്മൂമ്മയോടും ചേർന്ന് നിൽക്കുന്ന ആ പടം കണ്ടാൽ കുറുമ്പനാണെന്നു തോന്നുകയേ ഇല്ല! ആ പടം എടുത്ത ഉടനെ അവൻ ഓടി; വീണു, കൈയും പൊട്ടി! അന്ന് തൊട്ടു അവരവനെ ‘കുറുമ്പൻ’ എന്നേ വിളിച്ചിരുന്നുള്ളു; ഒടുവിൽ അവനെ കാണാതെ കണ്ണടക്കുന്നതുവരേയും!

ഇപ്പൊ ഞാനും വലുതായിരിക്കുന്നു; ഒരമ്മൂമ്മയോളം!
കഴിഞ്ഞ വർഷം അവന്റെ ഉണ്ണിയോടൊപ്പം എടുത്ത പടം?! ഇല്ല, അതവൻ കൊണ്ട് വന്നില്ല; ഫോണിൽ കാട്ടിത്തന്നു; ഇപ്പൊ എല്ലാം അതിന്റുള്ളിലാണല്ലോ..!

അന്ന് ഉണ്ണീടെ ഒരു പാട്ടും കേട്ടൂ ആ ഫോണില്..! കുഞ്ഞൻ മിടുക്കനാണ്. പാട്ടൊന്നും മനസ്സിലായില്ലെങ്കിലും, അതിലെ കുട്ടിത്തവും കുറുമ്പും അവന്റെ അച്ഛന്റേതു തന്നെ; കുളക്കരയിൽ നിന്ന് അവൻ പണ്ട് പാടിയ നങ്ങേലിപ്പാട്ടിലെപ്പോലെ….

ആൾക്കാർ എന്തിനാണ് – ‘കാലം മാറി’, ‘എല്ലാവർക്കും ഇപ്പൊ തിരക്കാണ്’, ‘ആർക്കും ആരെയും നോക്കാൻ സമയം ഇല്ല’, ‘സ്വന്തം കാര്യത്തിനായി ഓടുന്നു..’ – എന്നൊക്കെ വിലപിക്കുന്നത്? എനിക്കതു മനസ്സിലായിട്ടേ ഇല്ല. എല്ലാം എല്ലാക്കാലത്തും ഒരു പോലെയൊക്കെത്തന്നെയല്ലേ…? നമ്മൾ അതിനിടെ വലുതാകുന്നൂ എന്ന് മാത്രം!

പണ്ട് ഞാൻ കല്യാണം കഴിഞ്ഞു കണ്ണീരുമായി മധുവേട്ടന്റെ വീട്ടിലേക്കു പോകുമ്പോൾ ‘അമ്മ പറഞ്ഞിരുന്നു – “മോളേ ഇടയ്ക്കൊക്കെ കത്തെഴുതണേ…….ഇവിടെ വേറെ ആരും…..” അമ്മയും കരയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

പിന്നീടെപ്പോഴോ വീട്ടിൽ ചെന്നപ്പോ, ഒരിക്കൽ അമ്മ വിഷമം സഹിക്കാതെ ചോദിച്ചു! “നിനക്ക് ആണ്ടിലൊരിക്കലെങ്കിലും ഒരു വരി തിരിച്ചെഴുതരുതോ മോളേ….ഇവിടെ വേറെ….” അമ്മക്ക് വിഷമം വന്നാൽ പറഞ്ഞു തീർക്കാൻ പറ്റില്ല…! അന്ന് അമ്മ എല്ലാ മാസവും അയച്ചിരുന്ന കത്തുകളും ഞാൻ തിരിച്ചെഴുതാത്ത വരികളും കൂടി വരിഞ്ഞു മുറുക്കി….എന്നിട്ടും പിന്നീട് പോസ്റ്റ്മാന് പണി കൂട്ടാൻ അധികമൊന്നും കഴിഞ്ഞില്ല!!

അപ്പൊ പിന്നെ എന്ത് മാറ്റം…..?!;
ഒന്നുമില്ല..; ഞാൻ അമ്മയോളം ഇന്ന് വലുതായി…മറ്റൊരമ്മയായി, അമ്മൂമ്മയായി…..; അത്രമാത്രം!

കഴിഞ്ഞ തവണ വന്നപ്പോൾ അവനോടു ചോദിച്ചിരുന്നു – “എടാ മാസത്തിലൊരിക്കലെങ്കിലും നിനക്കൊന്നും വിളിക്കരുതോ….ഞാനിവിടെ ഒറ്റക്കല്ലേ….”

പാവം! ഇപ്പൊ എല്ലാ തിരക്കിനിടയിലും എല്ലാ മാസവും അവൻ വിളിക്കും! മാസത്തിലെ അവസാനത്തെ ഞായറാഴ്ച അറിയുന്നത് തന്നെ അവന്റെ വിളി വരുമ്പോളാണ്! ആ ചെറിയ വിളികളിൽ ഒരച്ഛന്റെ അങ്കലാപ്പും ആധിയുമൊക്കെ കാണാം; ഒപ്പം അവന്റെ ഉണ്ണിയോടുള്ള കരുതലും!

ജീവിതം ഒരുക്കൂട്ടുമ്പോൾ അതിന്റെ ഉള്ളിലേക്ക് വീണുപോകുന്നത് സാധാരണം മാത്രം…; അത് വേണ്ടത് തന്നെ! എല്ലാ ദിവസങ്ങളും അതിന്റേതായ കാഴ്ചകളിലും കരുതലിലും കൂടി കടന്നു പോകും; അങ്ങനെയാണല്ലോ വേണ്ടത്….; അങ്ങനെയല്ലേ പറ്റൂ…!

കഴിഞ്ഞ തവണ വിളിച്ചത് വേറെ ഏതോ രാജ്യത്തു നിന്നാണ്; പാവം അവൻ മുടങ്ങാതെ വിളിക്കും! അവനും, അവന്റെ ഉണ്ണിയും, രണ്ടു കുറുമ്പന്മാരെയും ഒന്ന് കാണണം; ഇനിയിപ്പോ അടുത്ത വേനലവധിക്കാവും…അതോ അതും കഴിഞ്ഞു ഓണത്തിനോ?! വേനലവധിക്കും ഉണ്ണിക്കു എന്തൊക്കെയോ പഠിക്കാനുണ്ട്, ഏതൊക്കെയോ ക്ലാസ്സുകളും..അവൾ പറയാറുണ്ട്! അത് കൊണ്ട് കഴിഞ്ഞ വേനലവധിക്കും വരാൻ പറ്റിയില്ല.
കഴിഞ്ഞ ഓണത്തിന് കൃത്യമായി വന്നു! ഒരു ദിവസമേ നില്കാനൊത്തുള്ളുവെങ്കിലും!
നാട്ടിലെ പോലെ അല്ലല്ലോ അവിടെ. ഓണത്തിന് പ്രത്യേകം അവധിയൊന്നും കിട്ടില്ല. ലീവ് എടുത്തു വേണം വരാൻ.
അടുത്ത ഓണത്തിന് അഞ്ചു ദിവസം ഉറപ്പ് എന്നും പറഞ്ഞാ പോയത്….പാവം!

പണ്ട് ഓണത്തിന് ഞാനും മധുവേട്ടനും വീട്ടിൽ പോകുമ്പോൾ, അമ്മയും ചോദിക്കാറുണ്ടായിരുന്നു…-“ഇത്ര വേഗം പോകാറായോ…രണ്ടീസം കൂടി നില്കരുതോ…”
ചിരിച്ചു കൊണ്ട് ഞാൻ പറയും – “അവിടേം നിങ്ങളെ പോലെ രണ്ടുപേർ ഉണ്ട്!”
അമ്മയും ചിരിക്കും; കണ്ണൊക്കെ നിറഞ്ഞിട്ടാണെങ്കിലും!
അവസാനം കണ്ണടക്കും മുമ്പ് കണ്ട അമ്മയുടെ തിളങ്ങുന്ന, തീഷ്ണതയുള്ള സന്തോഷം മറക്കാനാവില്ല..; എന്നേ കണ്ടിട്ട്, കയ്യിൽ മുറുക്കെ പിടിച്ചിട്ടു പറഞ്ഞതും! “നീ വന്നൂല്ലോ…നിന്നെ കണ്ടൂല്ലോ…അമ്മയ്ക്ക് അത് മതിയെടി….”

ഫോൺ ബെല്ലടിക്കുന്നു….ഞായറാഴ്ച!
പെട്ടെന്നെടുത്തില്ലേൽ…ചിലപ്പോൾ…അവനു തിരക്ക് കാണും!

“ഹലോ …..മോനെ…നീ വല്ലതും കഴിച്ചോടാ രാവിലെ…”
“അമ്മേ ഞാനിന്നും ഓഫീസിലാ…”
“ഇന്ന്…ഇന്ന് ഞായറാഴ്ച അവധിയല്ലേടാ…ഇന്നും ഒഴിവില്ലേ…”
“കുറെ പണിയുണ്ടമ്മേ തീർക്കാൻ…വെള്ളിയാഴ്ച തീർക്കേണ്ടതായിരുന്നു!”
“ദേഹം നോക്കി മതി പണിയൊക്കെ….എന്തിനാ….”
(അയാൾ മറ്റേ തലക്കൽ ഒന്ന് മൂളി!)
“അത് പോട്ടെ…കുറുമ്പനും അവൾക്കും സുഖം തന്നെ അല്ലേ….”
“അവനു ചെറിയ ഒരു പനി. ഒന്നും നേരെ ചൊവ്വേ കഴിക്കുന്നില്ല. ഇന്നലെ രാത്രി തീരെ ഉറങ്ങീട്ടും ഇല്ല!”
“പിന്നെന്തിനാടാ നീ ഇന്ന് ജോലിക്കു പോയേ…”
“പണി തീർത്തിട്ട് വേഗം പോണം!”
“അവന്റെ പനി മാറും മോനെ…ഡോക്ടറെ കാണിച്ചില്ല? പിന്നെ മഴ വല്ലതും നനഞ്ഞോ? ഈ സമയത്തു പനി ഒന്ന് വന്നു പോകുന്നതും നല്ലതാ….”
“അവനങ്ങു ക്ഷീണിച്ചമ്മേ. ഞാൻ ചെന്നാലേ ഇനി എന്തേലും കഴിക്കു. അവളോട് വഴക്കാണ്! പണി തീർത്തിട്ട് വേഗം പോണം….”
“എടാ, എന്നാ നീ ഫോൺ വച്ചോ. വേഗം പണി തീർത്തിട്ട് അവന്റടുത്തേക്കു ചെല്ല്. പനി വേഗം മാറും. കാവില് അമ്മ സന്ധ്യക്ക്‌ വിളക്ക് വച്ചോളാം…..നീ ഫോൺ വച്ചോ….”

പാവം! ഇത്ര വിഷമത്തിലും തിരക്കിലും അവൻ വിളിച്ചു. ഇവിടെത്തെ വിശേഷങ്ങൾ അടുത്ത തവണ പറയാമല്ലോ….അല്ലേലും ഇവിടെ എന്ത് വിശേഷം!

“കുഞ്ഞന്റെ പനി മാറും. അതൊന്നും ഇല്ല!”

പണ്ട് ചെറിയ പനി വന്നാലും ഞാൻ അവന്റെ അടുത്തൂന്നു മാറില്ല. രാത്രി മുഴുവൻ ഉറങ്ങാതെ…അവനു ശരിക്കും ഭേദമാകുന്നത് വരെ വേറെ ഒന്നും ശ്രദ്ധിക്കുമായിരുന്നില്ല! മധുവേട്ടന്റെ അമ്മക്ക് ആ സമയത്തു മുഴുവൻ എന്നെ വേണം….വിളിയോട് വിളിയാണ് ആ സമയത്തൊക്കെ! “ഇവളുടെ ഭാവം കണ്ടാൽ ആർക്കും പനി വരാത്ത പോലെ…പിള്ളേരായാൽ പനി വരും…അതങ്ങു പോകും….” അവന്റെ പനിയും ഈ പാട്ടും എപ്പോഴും ഒന്നിച്ചു വരും, ഒന്നിച്ചു പോകും!

അവന്റെ ജോലി തീർന്നു പോയിട്ടുണ്ടാവുമോ ആവോ….പോയി കാണും! കുഞ്ഞന് പനി വേഗം മാറും!

“അമ്മാമ്മേ ഞാൻ ചായ്പ്പിലേക്കു* ഇറങ്ങുവാ, വിളിച്ചാൽ ചിലപ്പോൾ കേൾക്കില്ല..! വന്നിട്ട് ചോറ് തരാവേ…വെറുതെ കുട്ടീ കുട്ടീ കുട്ടീന്നു നീട്ടി വിളിക്കണ്ടാട്ടൊ…”

പെണ്ണിന് അധികാരം ഇത്തിരി കൂടുന്നുണ്ട്. എന്നാലും അവൾ മാത്രമല്ലേ ഉളളൂ….ആ കരുതലാണ് ഇന്ന് ധൈര്യം!

വഴിയിൽ ഗോപിക്കുട്ടന്റെ കയ്യും പിടിച്ചു അവന്റെ കുഞ്ഞൻ…!
ഗോപിക്കുട്ടനും വലുതായിരിക്കുന്നു!

ജനാലകാഴ്ചകളിൽ നിന്ന്, കണ്ണടച്ച് ഞാൻ കിടന്നു; പെണ്ണിന്റെ വെള്ളം നനഞ്ഞ കൈകളിലെ കരുതൽ വന്നു തോടും വരെ…!

*** *** *** ***
അവന്റെ സ്മാർട്ഫോൺ പിന്നെയും ഒന്ന് കൂവി, കുറച്ചു നേരമായി അത് ഇടയ്ക്കിടെ കൂവുന്നു! അവൻ അതെടുത്തു നോക്കി….”Monthly Call Amma!” അയാൾ അത് വായിക്കാതെ തന്നെ വിരലുകൾ തലോടി ഫോണിന്റെ കൂവൽ നിർത്തി!

പണി തീർത്തിട്ട് വേഗം പോണം…അവൻ വല്ലതും കഴിച്ചോ ആവോ…!

---

*കടുംകാപ്പി : black coffee
*ചായ്പ് : Extended room outside the usual house…or a seprate room(usually temporary) from the main house.

image: google freelicensed

She also had a story…!

He always kept the conversation to the minimum with her or avoid it completely;though her ‘style’ attracted many for long conversations!

“Why girls do like this?” Somehow, Arun could not like her…, rather, her attire, boasting & bossy attitude! He likes girls to be simple; does not like over-makeup; does not like too many unwanted and big ornaments! (Don’t worry, he is from the old school!)

It was a new year eve! He could not avoid the get-together night; though he tried all possible excuses..!!! … and happened to sit across her, he felt really uncomfortable.

Chat, drink and food, went on….!
Now it’s family discussion.. It was her turn…!! Oh…need to listen her boasting now…
He cursed his decision to join the dinner!!. He was not keen and pretended to be too focused on food!

She started….
“Friends, i am from… and from a village…! When I was very small, we lost our father. I used to go with mom to do household work to earn & take care of our family of 4 kids.
…..
He traveled to her village with her…..!! He was still eating…”something!”
…….
“…and finally I got this job, sisters are settled, mom is happy & doing very well, stays along with me. Friends, you know, life is actually beautiful..like me!!!…” She paused.

He looked at her; saw her eyes welled up; then sparkled…!
Fireworks and skylanterns..; it was about to strike 12…;
Feet thumping music around!
He wished her softly…”Happy New Year Neena….”

---